Mount Kinabalu en snorkelen in KK

Daags na het schitterende Gunung Mulu NP belandden we terug in Miri. Zoals reeds gezegd is daar niet veel te beleven. We hebben Steve van RMd onze duikfoto's bezorgd en we stonden voor een gesloten deur aan het zwembad. Een zeer rustige voorbereiding voor ons, letterlijk dan, hoogtepunt van de reis: de Mount Kinabalu. We hadden al vernomen dat deze berg een "ass-kicker" was, maar wat we nog niet wisten, is dat het in het nationaal park rond de berg iets na de middag alle dagen begint te regenen tot laat in de avond. Dat ondervonden we de dag van aankomst zelf. Maar eerst even iets eten. Dat viel wel hard tegen, toen bleek dat we 3 tot 4 keer meer moesten betalen dan we tot nog toe gewoon waren. We kregen daar voor de eerste keer het gevoel dat er werd geprofiteerd van de toeristen. Na etenstijd begon het te regenen. We dachten even te schuilen voor de bui, maar na 4 uur bereikten we pas onze hostel, met natte kleren. We waren dus verwittigd en vertrokken de volgende dag met de eersten richting Laban Rata. Het was echt wel een steile beklimming met treden en hoogteverschillen die ik nog op geen enkele andere beklimming heb gezien. Na een goeie 4 uur klimmen begon het lichtjes te regenen en een uur later kwamen we aan op Laban Rata, samen met onze lokale gids Quinten. Om het risico op hoogteziekte te beperken namen we ook daar goed onze rust met een paar spelletjes scrabble en op tijd het bed in, want onze wekker liep af om 1u45. Er was nog ontbijt voorzien om 2u en om 2u30 vertrokken we met onze zaklampen richting Low's Peak, de top van de Mount Kinabalu. Af en toe moesten we gebruik maken van touwen langs het steile wandelpad, maar in de donkerte wisten we eigenlijk niet goed wat we aan het doen waren. Na 3 uur wandelen bereikten we de top, net voor zonsopgang. Het zicht was adembenemend mooi (zie foto 1). Er was wel een ijskoude wind, die ons na een half uur terug richting Laban Rata stuurde.

De afdaling duurde ook 3 uur en toen zagen we pas hoe gevaarlijk de beklimming eigenlijk wel was. Onze ervaren gids bracht ons heelhuids terug naar de berghut voor ons tweede ontbijt. Daarna wachtte ons nog de rest van de afdaling. Zo vlot de beklimming ging, des te moeizamer was de afdaling. Het was een marteling voor de knieen. Voor de gidsen en de dragers (niet voor ons, maar voor materiaal voor de berghutten) was het kinderspel, maar zij hebben dan ook kuiten en dijbeenspieren dubbel zo dik dan Cavendish! In totaal hebben we 8 uur (waarvan het laatste in de regen) moeten afdalen om terug aan de hoofdgebouwen te geraken. We hebben afgezien (en nog steeds een beetje - stijve spieren), maar ik zou het zeker iedereen aanraden. Voor de extreme atleten onder jullie is er de Climbathon eind oktober, op en af de Mount Kinabalu zo snel je kan. Huidige besttijd: net onder de 2u 45min! We verdienden dus een dagje ontspanning en dat hebben we gedaan op het eilandje Mamutik, voor de kust van Kota Kinabalu. Een beetje strandjutten, maar vooral een uur of 3 snorkelen zorgden voor het losweken van onze geteisterde spieren. Op sommige plaatsen was het koraal wel beschadigd door de vele en onervaren bezoekers. Al bij al toch echt genoten van dit stukje natuur en de prachtige exotische vissen die ons gezelschap hielden (zie foto 2).

's Avonds lieten we onze voeten nog even verwennen met een uurtje voetreflexologie. Hadden we op voorhand geweten dat ze onze kuiten ook onder handen gingen nemen, hadden we het waarschijnlijk niet gedaan. Ach ja, dat beetje meer afzien kon er nog wel bij. Nadien nog over de gezellige avondmarkt gewandeld en een heerlijke verse gebakken vis gegeten. Vandaag zitten we al in Sepilok (nabij Sandakan) om morgen de Kinabatangan af te varen.